Są takie zawody, w których oprócz kompetencji związanych z wykonywanym zajęciem trzeba posiadać określone cechy charakteru. Nierzadko to właśnie te cechy decydują o przyszłym powodzeniu kandydata do pracy. Czasem są to przymioty jak najbardziej pożądane, które powinny cechować człowieka nie tylko przy okazji wykonywania zawodu. Na przykład nauczyciel musi być osobą otwartą, musi lubić i umieć kontaktować się z młodzieżą. Policjant musi być zdecydowany, menadżer kreatywny i dominujący. Jednak są i takie zawody, których wykonywanie wymusza na przyszłym kandydacie nie tylko doskonalenie swojego charakteru, ale niestety obliguje go do tego, by o pewnych dobrych przymiotach zapominać. Jednym z bardziej charakterystycznych jest zawód adwokata, prestiżowy i ekskluzywny. Wymaga on wielu lat przygotowań, naprawdę solidnej wiedzy oraz wielu cech, którymi mało kto może się pochwalić. Adwokat musi być osobą opanowaną, cierpliwą oraz pewną siebie. Musi mieć dobrą pamięć, aby bez problemu poruszać się po zawiłościach wykładni prawa. Praktyka w tym zawodzie wymusza jednak inne zachowania, które czasem mogą być bardzo trudne dla wykonującego ten właśnie zawód. Zdarzają się przypadki, kiedy wewnętrzne przekonanie co do niewinności bronionej osoby będzie sprzeczne z tym, co znajduje się w dokumentacji. Nawet będąc przekonanym, że klient jest winny i powinien ponieść karę, adwokat musi przekonać sędziego i wszystkich na sali sądowej, że jest inaczej. W takim przypadku morale musi zostać schowane do kieszeni. Dla wielu młodych prawników jest to trudna sytuacja, zwłaszcza, gdy klient nie okazuje skruchy, jest butny i drwiący. Chciałoby się osobiście wymierzyć sprawiedliwość, zwłaszcza, że jako adwokat zna się wszystkie potrzebne fakty. Tymczasem należy zachować kamienną twarz i z przekonaniem opowiadać o niewinności bronionego. Takie sytuacje mogą co wrażliwszych doprowadzić do załamania. Tym bardziej, że ambicje zawodowe stoją w sprzeczności z wewnętrznymi zasadami.
